4 mei
De dag die voorbij gaat als alle andere dagen.
De dag die het zelfde en toch anders is als alle andere dagen.
De dag die verleden, het ‘nu’ en een vrije toekomst verbindt.
De dag dat we met het stoppen van de tijd,
voor 2 kleine minuten,
herdenken wat er 75 jaar geleden is gebeurd.
De dag waarop we erkennen dat er mensen,
gezinnen,
kinderen,
jongeren,
bejaarden,
dappere mensen en bange mensen,
soldaten en niet-soldaten
zijn omgekomen.
Omgekomen omdat ze geloofden wat ze geloofden,
of omdat hun voorvaderen geloofden wat zij geloofden.
Omgekomen omdat dat zij hielden van wie zij hielden,
of omdat iemand anders bang was van de liefde.
Omgekomen omdat ze niet in het juiste plaatje pasten met hun lichaam of hun geest.
Omgekomen omdat zij mee draaiden in een uniform, in een oorlogsapparaat.
Omgekomen omdat zij probeerden om anderen te helpen.
Omgekomen omdat zij op de verkeerde plek op de verkeerde tijd waren.
Omgekomen omdat er geen warmte, geen eten, geen perspectief meer was.
Omgekomen omdat ze de vrijheid wilde hebben te zeggen,
te geloven,
te houden van wie en wat zij wilden.
4 mei
De dag waarop we met verdriet kijken naar de donkere kleuren van de oorlog.
De pijn, het lijden het gemis van hen die gestorven zijn.
En de dag waarop de mensen van nu, de fellere kleuren in dankbaarheid kunnen zien die door het donker zijn heen gebroken.
4 mei
De dag van respectvol herinneren, gedenken, eren en blijven leren.
De dag die leert dat het verleden, het ‘nu’ met de toekomst verbindt.
Johanneke Bosman
(afbeelding: detail uit een werk van kunstenares Kaatje Vermeire)
