Ze fascineren mij al jaren: de bordjes die je her en der langs de Duitse Autobahn ziet, bordjes met een kerk-symbool erop. Kerkjes, kapelletjes langs de snelweg: Autobahnkirchen. De documentairemaakster Elsbeth Fraanje maakte een met een Gouden Kalf bekroonde docu over de Duitse Autobanhnkirchen, met als passende titel ‘Snelwegkerk’. In een kapel langs de snelweg kun je stil worden, een kaarsje branden, een gebed of gedachte opschrijven in het boek dat er ligt.
De film biedt een ontroerend en soms bijna te intiem portret van de bezoekers. Hun worsteling, wikken en wegen.
Hun verhalen van vallen, falen, lijden.
Ook mooie dingen worden opgeschreven. Iemand bedankt uitvoerig voor de geweldige relatie die ze met haar partner heeft – vooral tussen de lakens.
‘Nou nou nou,’ zegt één van de vrouwtjes die de kapel regelmatig schoonmaakt.
‘Het zal de EEUWIGE behagen,’ zegt de ander lachend.
De documentaire raakt me, met haar intieme portretten van mensen. Met de worstelingen die achter de façades tevoorschijn komen, wanneer er ruimte wordt geboden. De kappelletjes langs de weg bieden ruimte te midden van al het reizen, van alle hectiek. Ook de regisseuse biedt ruimte: ze nodigt uit zonder woorden, geeft geen commentaar op de verhalen.
Waar vind jij die ruimte? En kun jij die ruimte ook voor een ander zijn?
Collega-predikant Martin Snaterse schreef in zijn blog:
Wees als een boek dat de woorden die een ander schrijft opneemt.
Wees als een kapel die open staat.
Geduldig zijn als papier, zoals het spreekwoord zegt – omdat papier geen oordeel heeft over wat je schrijft.
Dat wij dat zijn, geduldig als papier omdat de EEUWIGE dat ook is.
Dat we ruimte zoeken – en zijn.
Marie Hansen-Couturier
Detail glas-in-lood-raam Walsingham, Groot Brittannië
Foto: Johanneke Bosman
