Wie afgelopen woensdag en/of zondag in de kerk was, kan ze haast niet gemist hebben: de grote kubussen in het hoogkoor, gemaakt van half doorzichtig vloeipapier, gespannen op bamboestokken
De gedachte erachter is dat door het kwetsbare materiaal, ze al iets van broosheid verbeelden. Waarschijnlijk zullen de kubussen in de loop van de veertigdagentijd beschadigen. Met het neerzetten en weer weghalen zullen er ongetwijfeld deukjes inkomen, niet meer symmetrisch zijn etc. Veel in het leven is vergankelijk, veranderd al gaandeweg van gedaante. Ieder mens loopt vroeger of later in het leven butsen en deuken op, er ontstaan scheurtjes of scheuren in onze manier van denken en redeneren wanneer we geconfronteerd worden met de kwetsbaarheid van het leven.
Hoe zoeken we daarin naar verbinding Wat is van blijvende waarde? Waar is ruimte om te worstelen met onze pijn en broosheid? Is er schoonheid te (her)ontdekken in het gebutste leven?
Per viering wordt er gespeeld met de opstelling van de kubussen, passend bij het thema van die zondag. De verhaalgroep zal elke zondag een zijde van hun verhaalkubus versieren als aanloop naar Pasen. Laat je verrassen door alle creativiteit!
