Inspiratie:
Tijdens de Advent en in de Kersttijd iedere week een tekst ter inspiratie. Deze week bij Psalm 67
Zegenen
‘God, wees ons genadig en zegen ons,
laat het licht van uw gelaat over ons schijnen’
Het begin van Psalm 67 (NBV). Wat een mooie bede!
De bede om niet afgerekend te worden op wat we verkeerd deden, maar vergeving te krijgen.
De bede of het goed met ons mag gaan, dat we tot bloei komen.
Het lijkt hier misschien of alles van de kant van God moet komen. Maar om genade te ontvangen, om gezegend te worden, en om je gezegend te weten – dat vraagt een actieve houding. Een houding van ontvankelijkheid en dankbaarheid. Van toewending naar het licht.
God, hier ben ik.
Met al mijn verlangens, wonden, inzet en falen.
Met al mijn liefde.
We kunnen ook elkaar zegenen.
De schrijver Karel Eykman heeft een prachtig boekje geschreven bij de Psalmen, met de titel ‘Een knipoog van u zou al helpen’.
Bij Psalm 67 schrijft hij
Zegenbede aan mijn dochter
(…)
Dat je wat hebt aan Gods woorden.
Dat je daarin kan schuilen als je onderdak zoekt.
Dat het je helpt vertrouwen te vinden.
Dat het je bijlicht door tunnels heen.
Dat je richting vindt als je de weg niet weet
zodat hij nabij is, als jij ver bent.
Iedereen een gezegend 2023 gewenst.
(Tekst: Marja Verburg)
Gedurende de Advent en de Kersttijdvieren we vanuit de cyclus ontfermen.
Advent en Kerst: cyclus over Ontfermen
Met de advent begint het nieuwe kerkelijke jaar. Op het moment dat de nachten lang zijn en het licht overdag diffuus aanwezig is, zoeken we in de vieringen naar nieuwe levenskracht. Naar ruimte om op te ademen. Deze advent- en kerstperiode doen we dat aan de hand van psalmen waarin ontferming een rol speelt. In deze psalmen klinkt in verschillende bewoordingen het verlangen door “dat er iemand is die ons blijft zoeken in het diepste duister, die ons op weg wil helpen naar het licht”.
Ontferming vraagt om je te laten raken door een ander. Om hem of haar te zien als beelddrager van de Eeuwige. Om nabij te zijn en ruimte te schenken.
Ontferming vraagt om betrokkenheid op onze wereld om het goede te zien en te koesteren. Om in beweging te komen bij wat onrecht is, wat mensen gevangenhoudt en wat het leven bedreigt.
Ontferming vraagt om je te laten zien met je licht- en schaduwkant, met je pijn en levenslust. Om je in alles gedragen te weten.
Ook in de liturgie vragen we met regelmaat aan de Eeuwige om zich over ons en onze wereld te ontfermen. Daarin klinkt de roep door om ons te zien in onze vreugde en ons verdriet, om het onrecht en de nood op zoveel plekken in onze wereld waar geen pasklare oplossing voor is. Daarin is ons verlangen hoorbaar om niet alleen te zijn, maar in verbinding nieuwe, creatieve wegen te zoeken die naar het leven leiden.
Tussen gezichten
ik kan jou niet zeggen
maar ik kan je zien
hoe zeer jij zwijgt
met je gezicht op mij gericht
kan ik niet anders
dan jou zien
en de Ander die mij
in jouw ogen vraagt
tot op mijn bodem
goed te zijn
zeg maar:
heilig
geen heilige
maar in wezen de bedoeling
om goed te doen
moet ik je zien
jij maakt mij goed
heilig, voor even
ik wist niet
dat ik het in me had
nu wel
dankzij jou
(Kees van der Zwaard uit: Terwijl wij leven)
Zo gaan wij deze advent op weg door de wirwar van onze wereld.
In het duister van de kille nacht zoeken wij momenten van licht en levenskracht, inspiratie
met niets dan in ons hart ‘ik zal er zijn’
De cyclus voor de Advent en Kerst vind je hier.
