Tijdens de Advent iedere week een tekst ter inspiratie. Deze week: bij psalm 43
Wachten
Ze is 94 jaar.
Elk dag voelt ze zich ziek, heeft ze pijn.
Soms denkt ze midden in de nacht dat ze dood gaat.
Niet meer wakker worden zou het mooiste zijn.
Toch wacht ze niet op de dood.
Ze wacht op haar 2de achterkleinkind, dat nu bijna geboren wordt.
Ze wacht op het leven.
Het is een eenvoudig woord: wachten.
Het tuimelt door mijn gedachten.
Het heeft de klank van “ wache mit mir”.
Wachten, wachter, wache en waakzaam.
Met elkaar verweven woorden, die reiken van de oppervlakte tot de diepste lagen van ons bestaan.
Wachten op de trein, op de dood, de liefde, ‘tot de bom valt’ of een wonder.
Of misschien wel op God.
Wachten vraagt om je terug te houden en het uit te houden.
Om vertrouwen, overgave en afstemming.
Waakzaam wachten lijkt me een vorm van levenskunst.
(Tekst: Lonnie Ploegmakers)
Gedurende de Advent vieren we vanuit de cyclus ontfermen.
Advent: cyclus over Ontfermen
Met de advent begint het nieuwe kerkelijke jaar. Op het moment dat de nachten lang zijn en het licht overdag diffuus aanwezig is, zoeken we in de vieringen naar nieuwe levenskracht. Naar ruimte om op te ademen. Deze advent- en kerstperiode doen we dat aan de hand van psalmen waarin ontferming een rol speelt. In deze psalmen klinkt in verschillende bewoordingen het verlangen door “dat er iemand is die ons blijft zoeken in het diepste duister, die ons op weg wil helpen naar het licht”.
Ontferming vraagt om je te laten raken door een ander. Om hem of haar te zien als beelddrager van de Eeuwige. Om nabij te zijn en ruimte te schenken.
Ontferming vraagt om betrokkenheid op onze wereld om het goede te zien en te koesteren. Om in beweging te komen bij wat onrecht is, wat mensen gevangenhoudt en wat het leven bedreigt.
Ontferming vraagt om je te laten zien met je licht- en schaduwkant, met je pijn en levenslust. Om je in alles gedragen te weten.
Ook in de liturgie vragen we met regelmaat aan de Eeuwige om zich over ons en onze wereld te ontfermen. Daarin klinkt de roep door om ons te zien in onze vreugde en ons verdriet, om het onrecht en de nood op zoveel plekken in onze wereld waar geen pasklare oplossing voor is. Daarin is ons verlangen hoorbaar om niet alleen te zijn, maar in verbinding nieuwe, creatieve wegen te zoeken die naar het leven leiden.
Tussen gezichten
ik kan jou niet zeggen
maar ik kan je zien
hoe zeer jij zwijgt
met je gezicht op mij gericht
kan ik niet anders
dan jou zien
en de Ander die mij
in jouw ogen vraagt
tot op mijn bodem
goed te zijn
zeg maar:
heilig
geen heilige
maar in wezen de bedoeling
om goed te doen
moet ik je zien
jij maakt mij goed
heilig, voor even
ik wist niet
dat ik het in me had
nu wel
dankzij jou
(Kees van der Zwaard uit: Terwijl wij leven)
Zo gaan wij deze advent op weg door de wirwar van onze wereld.
In het duister van de kille nacht zoeken wij momenten van licht en levenskracht
met niets dan in ons hart ‘ik zal er zijn’
De cyclus voor de Advent vind je hier.
