Wek mijn zachtheid weer
geef mij terug
de ogen van een kind.
Dat ik zie wat is
en mij toevertrouw
en het licht niet haat.
Juist in deze onzekere tijden (maar welke tijden zijn wel zeker?) banen we ons deze advent een weg van vertrouwen naar het Licht. Sinds de komst van het coronavirus voelen we als collectief aan den lijve wat het betekent dat het leven niet maakbaar is, we niet alles tot in de puntjes kunnen beheersen en voorspellen. Waar vertrouw je dan op, als individu en als samenleving? Wat is goed en verstandig om te doen en tegen welke prijs? Hoe zoek je nieuwe wegen voor het maken van contact, voor onze behoefte van aanraking, van verbondenheid? Voor veel mensen de eeuwen door en op andere plekken dan ons land, is leven met onzekerheid haast een vanzelfsprekendheid. Waar put je dan moed en vertrouwen uit? En wat als je als kind weinig vertrouwen en geborgenheid hebt kunnen ervaren, als het leven zwaar en moeilijk is, welke ster aan de horizon wijst ons dan de weg? Durven wij die te volgen?
We lezen deze advent- en kerstperiode oerverhalen die te maken hebben met vertrouwen, met op weg gaan, met durven geloven in een visioen, in het geloven dat vrede en recht het laatste woord zullen hebben, ook al zien onze ogen daar soms nauwelijks sporen van.
Het lied ‘wek mijn zachtheid weer’ is daar wat mij betreft een prachtig beeld van.
door Elise Rommens-Woertman
